KAKO SE SLAVIO BOŽIĆ NA DVORU: Jedini sačuvani snimak proslave Petra II Karađorđevića!
Kraljica Marja foto: wikipedia
Božić, hrišćanski praznik kojim se slavi rođenje Isusa Hrista, oduvek se, kako nam je objasnila i kustoskinja Muzeja istorije Jugoslavije, Veselinka Kastratović Ristić, proslavljao kao porodični praznik. Poznato je da se za vreme Kraljevine više praktikovalo obeležavanje Božića, dok je proslava Nove godine bila manje popularna.
Naime, iako se od uvođenja novog kalendara 1919. i Nova godina smatrala državnim praznikom, ali samo za katolike, ona na svojoj popularnosti dobija tek nakon posleratnog perioda 1955. godine, kada je Zakonom o praznicima uvršena u kalendar praznika. A pre toga, srpski kraljevi i kraljice – slavili su Božić.
Ipak, ne postoji mnogo arhivskih zapisa kako se Božić za vreme kog kralja proslavljao, niti kada je počelo praktikovanje proslave ovog hrišćanskog praznika na dvoru. Zna se jedino da je kraljici Mariji Karađorđević bio rođendan 6. januara i da su se gosti primali tog dana u dvoru. Ono malo što je poznato, a što nam je prenela kustoskinja MIJ-a, svedoči o tome da se Božić javno proslavljao sve do stvaranja Kraljevine SHS, kao i da u međuratnom periodu jednostavno nije bilo “politički korektno” da se kralj “razmeće sa srpstvom”, pa su i proslave bile manje javne.
Praksa je bila, kako nam je rekla Veselinka Kastratović, da vojska i oficiri iz Topčidera donose badnjak za dvor, a kada se unese badnjak oficiri su išli u Oficirski dom, uzimali badnjak za svoju jedinicu i odlazili u kasarne da slave Badnje veče. Često je najsvečanije bilo na Vojnoj akademiji.
O ovoj praksi svedoči i sačuvani snimak iz 1940. godine, na kome se vidi kako poslednji jugoslovenski kralj, Petar drugi Karađorđević, zajedno sa knezom namesnikom Pavlom i kneginjom Olgom dočekuje badnjačare.
Običaji su se razlikovali od kraja do kraja, pa je tako negde pravljena slana, a negde slatka pogača i dok se u pojedinim krajevima badnjak unosio i palio na Badnji dan, u drugim je to rađeno na sam dan Božića.
O Božiću je pisala i štampa. Naime, u “Politici” je 6. januara izlazio dodatak u kome se pisalo o Isusu Hristu, Božiću, a takođe su objavljivane dečije pesmice i eseji koji su bili ilustrovani crtežima, ili fotografijama.
Posle Drugog svetskog rata sve je postalo potpuno drugačije. Ako danas listamo novine iz 1953. godine, pre šest decenija, vidimo da se odnos prema praznicima potpuno izmenio. U odnosu na novinske napise iz međuratnih decenija, Nova godina postaje neprikosnoven praznik, a Božića – više nema…
Ipak, Nova godina se slavila i pre Drugog svetskog rata. Knez Miloš Obrenović je stranim predstavnicima čestitao Novu godinu i primao je čestitke od njih. Nova godina se obeležavala u građanskim kućama, ali značajno skromnije od Božića. U vreme kneza Mihajla Obrenovića počinju da se praktikuju balovi, ali veliki novogodišnji balovi počinju u vreme kraljice Natalije od 1896. godine. Bal je počinjao kolom, obično “Srbijankom” ali se igrao i valcer, polka, mazurka.
Po uzoru na Beč i Peštu jelka je počela da se kiti početkom XIX veka, a prva javno okićena jelka bila je u Subotici, u jednom obdaništu povodom proslave Božića 1859. Ukrasi u današnjem smislu (staklene kugle), kako nam priča kustoskinja MIJ-a, počinju da se koriste tek krajem XIX veka. Seosko stanovništvo nije odmah prihvatilo običaj kićenja jelke, jer je Božić bio glavni praznik, a i kada su počeli sa ukrašavanjem korišćeni su domaći, kućni ukrasi, rađeni od slame i drveta, ili kolačići (medenjaci), pa i pleteni ili heklani ukrasi.
Izvor: telegraf