Gardijan prenosi da su pre jednu deceniju američki psihijatri izučavali gojaznost nastojeći da dokažu tvrdnje onih koji govore da su zavisni od hrane. Osmislili su eksperiment u kojem pacovima daju hranu sa dosta šećera. Pronašli su zavisnost kod životinja, koje su čak tolerisale i elektro-šokove kako bi došle do svoje "droge".
Za sada su istraživanja uključivala eksperimente sa masnoćom i šećerom, a ne konkretne proizvode kao što su pahuljice ili karamela. Zna se da masti i šećeri proizvode drugačije reakcije u moždanom sistemu. Kada je reč o šećeru, pacovi su pokazivali vidljive promene - tresli su se, znojili, imali su promene u telesnoj temperaturi...
Istraživanja koja su sprovedena na ljudima zasnivala su se na skali zavisnosti od hrane koju je ustanovio američki univerzitet Jejl. Taj upitnik se koristi prilikom utvrđivanja koje osobe mogu da se svrstaju u zavisnike od hrane.
Jedno od pitanja je koju hranu ljudi smatraju najproblematičnijom. Na prvom mestu je sladoled, a slede čips, slatkiši, čokolada, keks, beli hleb i pasta.
U Američkom priručniku za mentalne poremećaje navodi se da, ukoliko osoba kaže da su tri od navedenih tvrdnji tačne, u njegovom slučaju može da se smatra zavisnikom:
- Tolerancija
- Povlačenje
- Supstanca se unosi u većim količinama od nameravane
- Stalna želja za supstancom, kao i neuspešno odricanje od iste
- Važne aktivnosti se otkazuju ili su smanjene zbog unosa supstance
- Veliki deo vremena se provodi u potrazi sa supstancom
- Supstanca se i dalje koristi iako izaziva psihičke i fizičke probleme.
Izvor: Novi magazin