Uprkos brojnim progonima u mladosti, nikada nije napustio ideju demokratskog i građanskog društva.
Pre 23 godine, 2. jula 1992. u Londonu je preminuo srpski književnik Borislav Pekić. Imao je 62 godine i bogatu bibliografiju zbog koje se smatra jednim od najznačajnijih srpskih romansijera XX veka.
Rođen u Podgorici 4. februara 1930, detinjstvo i mladost je proveo u seljakanju po po gradovima bivše velike Jugoslavije. Živeo je u Kninu, Mrkonjić Gradu, Novom Bečeju, Bavaništu i Cetinju, da bi se 1945. skrasio u Beogradu. Nekoliko meseci pošto je maturirao 1948, osuđen je na 15 godina zatvora i gubitak građanskih prava zbog aktivnog učešća u pokretu Savez demokratske omladine Jugoslavije. Pomilovan je pošto je odlužio pet godina teške robije u Sremskoj Mitrovici i Nišu.
U književnost je ušao preko filma. Njegov rad je proglašen najboljim na anonimnom konkursu za originalni scenario Lovćen filma. Prema njegovom scenariju snimljen je film “Dan četrnaesti” koji je 1961. Prikazan na Kanskom filmskom festivalu.
Prvi roman “Vreme čuda” objavio je 1965. Kritikujući manjak slobode i odsustvo demokratskog dijaloga u društvu u svojim radovima, postao je trn u oku komunističkih ideologa. Za drugi roman “Hodočašće Arsenija Njegovana” 1970. dobio je NIN-ovu nagradu. Početkom sedamdesetih je otišao u London sa porodicom. U izbeglištvu su nastala njegova kapitalna dela kao što su “Kako upokojiti vampira”, “Zlatno runo” i “Besnilo”.
Među njegova značajna dela, pored ostalih, spadaju i “Godine koje su pojali skakavci”, “Atlandita”, "Poslednja pisma iz tuđine” i “sentimentalna povest britanskog carstva”. Pisao je i dramske tekstove za pozorište.
Njegova predstva ”Korešpodencija” izvedena je više od 300 puta na sceni Ateljea 212.
Osim što je bio jedan od osnivača Demokratske stranke, bio je i dopisni član Srpske akademije nauka i umetnosti, član Krunskog saveta i potpredsednik Srpskog PEN centra.
O njegovoj pisanoj zaostavštini brinu supruga Ljiljana i ćerka Aleksandra Pekić.