Svakog četvrtka u klubu "Havana" - Tango veče za sve ljubitelje i one koji bi tu igru strasti želeli da nauče.
O tačnom izvoru tog plesa se još uvijek raspravlja. Pretpostavlja se da vuče korene iz Španije ili Maroka. I značenje samog imena je nejasno. Pretpostavlja se da znači bubanj, grupni ples crnaca, zabavu ili ples u paru. Prema nekim teorijama, ime je posuđeno iz afro-kubanske reči „tangana“ ili „tambor“.
Na Kubi i u Brazilu se izraz pojavio početkom 19. veka, a označavao je solo ples kojeg su izvodile žene. Tek kasnije se počeo izvoditi u paru. Rodno mesto pravoga tanga je na zapadnoj obali La Plate, u Buenos Airesu, i zato tango imenujemo „Argentinski tango“.
Priča tanga započinje s argentinskim gaučosima koji su odlazili u pune noćne klubove i molili lokalne devojke za ples. Budući da se nisu tuširali, devojke su kružile oko njih zabacujući glave unazad. Kako su gaučosi stalno jahali, pri čemu su koljena u savijenom položaju, taj položaj nogu su preneli i na ples.
U argentinskom tangu se pokazuju suprotnosti muško-žensko, čvrsto-mekano, grubo-sentimentalno, a najčešće ga prati muzika violine, gitare, flaute i klavira. Zbog svog erotičnog karaktera je bio godinama zabranjen.
Tango je počeo osvajati Evropu 1907. godine, a prvi ga je preuzeo Pariz. U Americi ga je populizovao Rudolf Valentino. Englezi su 20-tih godina 20. veka argentinski tango pretvorili u standardni ples, čije su karakteristike trzaji (prvenstveno glavom), strastveni progresivni pokreti, nagla zakašnjenja i strogo odvajanje figura, nema dizanja i spuštanja. Evropski tango zahteva strogo podudaranje s ritmom.