Pre toga bio je obeležavan Mali Božić, odnosno početak julijanske nove godine, koju crkva i danas praktikuje.
- Srpska pravoslavna crkva nikada nije usvojila gregorijanski kalendar, mada su naši susedi, poput Grka, Bugara i Rumuna to uradili, uz određena pravila. Tako, na primer, oni imaju fiksne praznike, poput Božića, koje obeležavaju istog dana kao i katolici, ali pokretne praznike, kao što je Uskrs, praznuju u isto vreme kad i mi.
Posle Prvog svetskog rata počinje diskretno obeležavanje dolaska nove godine po novom kalendaru, prvo u urbanim sredinama, ali ni taj način praznovanja nije bio dočekivanje ponoći, kako mi to danas činimo. Bilo je večernjih okupljanja, ali ona nisu podrazumevala toliko dugo zadržavanje u kafani. Istovremeno, zemunski katolici 31. decembra slave Silvestrovo, tada priređuju bal, ali celo slavlje ne dopire do same ponoći.
- Bdenje do ponoći bilo je prirodno i očekivano samo o Božiću, ali ne i o ostalim praznicima u to doba godine - zaključuje dr Marjanović.
- Posle toga dolazi drugo vreme, kada posle Drugog svetskog rata komunistička ideologija rešava da nipodaštava crkvu i da ukine tradicionalne praznike, ali i oni prave seoske slave i praznuju druge praznike koje su osmislili tako da budu tek nekoliko dana pored onih, starih praznika, kako bi porodična i druga okupljanja ostala tradicionalna, ali da im izbace duhovnu i versku težinu.