Novi grad počeo je da raste na zemljištu koje je uglavnom pripadalo bežanijskim seljacima, a ostalo je zapamćeno i romantično ime jednog omanjeg naselja koje su tadašnji malobrojni stanovnici zvali Bežanijske širine.
To je bilo naselje od tek nekoliko kuća koje se nalazilo na prostoru današnjeg Hotela „Hajat“ i njegove okoline. Ovo su bila domaćinstva u Dojnom ili Donjem polju kako su početkom 20. veka zvali prostor na kojem će kasnije nići Novi Beograd.
Nama je ostala sačuvana fotografija bežanijskog pastira koju čuva Istorijski arhiv Beograda, da nas seća na to vreme. Ovaj čobanin je sa svojim psom čuvao stado u blizini zgrada koje su nikle u prvom, takozvanom Eksperimentalnom naselju, kod nekadašnjeg letelišta, koji su zvali i Stari aerodrom. Iako današnjim Novobeograđanima deluje nestvarno da je u blizini današnjih širokih bulevara bilo mesta i za stada, bilo je baš tako.
Istovremeno, staro je moralo da se povlači ispred novog, pa je tako svojevremeno fotograf Ratko Đorđević snimio čarobnu fotografiju koju smo dobili zahvaljujući mesnoj zajednici „Paviljoni“. Na ovom snimku se vide vremešni stanovnici Bežanijskih širina, odnosno jedne trošne kuće između tadašnjeg SIV (Saveznog izvršnog veća, današnje Palate Srbije) i desne dunavske obale, gde se sada nalazi popularno šetalište između Ušća i Hotela „Jugoslavija“.
Fotografije ovog vremeplova dovoljno govore za sebe, a jedino oni, sredovečni Novobeograđani, verovatno pamte kako je ova fotografija dugo bila izložena u podzemnom prolazu između današnjih „Šest kaplara“ i „Ušća“.