Srbija rado amnestira kriminalce

Više se od toga građani se plaše da zbog proceduralnih grešaka tokom istrage ubistva počinilac ne izbegne zasluženu kaznu, ili da ne bude amnestiran nakon nekoliko godina robije. Ta bojazan nije bez osnova, jer srpsko pravosuđe ume da bude vrlo blagonaklono prema počiniocima čak i najtežih krivičnih dela.

Kolektivna amnestija koja i danas izaziva burne polemike dogodila se tokom vladavine Borisa Tadića, u januaru 2012. Tada je Veće Aplecionog suda u Beogradu prepolovilo kazne ubicama francuskog navijača Brisa Tatona.

Đorđe Prelić i Dejan Puzigaća, bili su prvostepeno osuđeni na 35 i 32 godine zatvora, ali su im kazne sada smanjene na 15 i 14 godina zatvora. Kazne su prepolovljene i Ljubomiru Markoviću Ivanu Grkoviću, koji su prvostepeno u Višem sudu u Beogradu osuđeni na po 30 godina zatvora.

Bris Taton bio je među grupom navijača francuskog fudbalskog kluba Tuluz koji su u septembru 2009. godine došli na utakmicu tog kluba sa beogradskim Partizanom. Taton je s ostalim navijačima sedeo u bašti kafića i na njih je nasrnula grupa od oko 30 huligana. Nekoliko gostujućih navijača je brutalno pretučeno. Francuski navijači su napadnuti jer su pričali francuskim jezikom.

Bris Taton je dobio teške povrede glave, dok je od udaraca šipkom po grudima imao povrede aorte i krvarenje u grudnom košu. Huligani su Tatona bacili u Kosmajski prolaz, između Obilićevog venca i Ulice maršala Birjuzova. Umro je nakon 12 dana agonije.

Poznata je amnestija još jednog "navijača", Uroša Mišića. Njemu je kazna od deset godina za teško ubistvo u pokušaju prepolovljena. Mišić je na utakmici na stadionu Crvene Zvezde pokušao da ugura signalnu baklju u usta policajcu Nebojši Trajkoviću, i da ga ubije na taj način.

Napadnuti policajac je danas invalid, a država Srbija je amnestijom napada na policajca koji je bio na dužnosti praktično amnestirala napad na samu sebe.

Vrlo značajan, ako ne i najpoznatiji slučaj amnestije u Srbiji, delo je predsednika Tomislava Nikolića čija je administarcija u novembru 2012. godine amnestirala Miladina Kovačevića.

Taj košarkaš je krajem septembra 2010. godine, presudom Prvog osnovnog suda u Beogradu osuđen na dve godine i tri meseca zatvora jer je u maju 2008. godine u tuči u studentskom klubu u Bostonu brutalno prebio Brajana Štajnhauera. Pored toga, Kovačević je Srbiju koštao i basnoslovnih 900.000 dolara, koliko je Štajnhauer dobio na ime odštete.

I srpski džet-set ima svoje amnestirane "heroje". Stefan Karić (28), sin Sretena Karića, dobio je devet meseci zatvora, umesto godinu dana, zbog izazivanja saobraćajne nesreće zbog koje je Stanislava Staše Pavlović (37) ostala doživotni invalid.

To je bila odluka suda iz febrauara 2013. godine, na Karićevu molbu da mu se umanji zatvorska kazna. Karić je izbegavao odlazak u zatvor uz objašnjenje da mora da završi magistarske studije, a kad je konačno došlo vreme služenje kazne Karić ju je proveo - u kućnom pritvoru.

Poznata je još jedna amnestija koju je potpisao Boris Tadić, ona kojom je pomilovan poznati glumac i dvostruki ubica Žarko Laušević.

On je dva puta osuđivan na četiri i po godine zbog prekoračenja nužne odbrane u obračunu u kome je ubio Dragora Pejovića (20) i Radovana Vučinića (19), a ranio Andriju Kažića u julu 1993. godine u Podgoričkom kafiću "Epl".

Poslednjom presudom izrečenom u Podgorici osuđen je na 13 godina zatvora, a u pritvoru je do trenutka amnestije proveo četiri i po godine, pa mu je, prema toj presudi, "oprošteno" osam i po godina zatvora. Laušević je danas tiražan i vrlo rado čitan pisac.

U svetu "uspešnih biznismena" vrlo je poznata amnestija Sretena Jocića, znanog i kao Joca Amsterdam. Njemu je zatvorska kazna zbog podstrekavanja na ubistvo Gorana Marjanovića zvanog Goksi Bombaš sa 15 smanjena na 11 godina. Jociću je kazna zbog podstrekavanja na ubistvo Marjanovića, u julu 1995., smanjena za 25 procenata. On je odsluženje kazne počeo decembra 2012. godine.

Poznata je i predsednička amnestija Tomislava Nikolića kojom je oslobođen, kako mu mediji tepaju - "najčuveniji srpski osuđenik" Vučko Manojlović, kojem je smrtna kazna zbog ubistva tužioca Dragomira Krstića zamenjena sa 40 godina robije.

Manojlović je u niškom Kazneno-popravnom zavodu proveo 28 godina, a trebalo je da odrobija još 12, tako da bi na slobodu izašao u svojoj 81. godini. On je prvi put uhapšen 1978. sa još trojicom ljudi zbog silovanja S. G. iz okoline Leskovca. Tokom suđenja negirao je delo koje su mu stavljali na teret, ali mu je izrečena kazna zatvora u trajanju od pet godina.

Neposredno po izlasku na slobodu, kidnapovao je trojicu službenika leskovačkog pravosuđa koji su ga osudili. Kako je pisalo u optužnici, mačetom je ubio zamenika tužioca Dragomira Krstića, a zatim je aktivirao eksploziv kojim je napunio svoje vozilo u nameri da usmrti sudije Bratislava Gavrilovića i njegovog kolegu Mladena Jankovića, ali su oni preživeli.

Bojan Bednar