Živopisna istorija islamske religije u romanu "Alahove kćeri"

Roman "Alahove kćeri" je pustolovina po pustinjama preislamske Arabije, satkana od mnoštva suncem obasjanih bleštavih slika na kojima se smenjuju idoli i rituali. Stranice ove vanserijske knjige zrače i bojama hrišćanske Vizantije u čijem se prestonom gradu obreo jedan arapski pesnik i ljubavnik u potrazi za caricom Teodorom. Ovo je delom i autobiografska knjiga Nedima Gursela koja donosi pregršt piščevih uspomena iz detinjstva i rodnog kraja i istovremeno nam otkriva smisao i značenje vere u životu i iskustvu jednog deteta, naivne i nevine predstave dečje duše suočene sa sopstvenim nemirima i nedoumicama, strahovima i pitanjima. Stavljajući u središte romana proroka Muhameda, njegov život i borbu, islamsku tradiciju i predanja, pisac traga za suštinom i protivrečnostima religioznosti, pri čemu maestralno uspostavlja vezu između individualnog i opšteg – od preislamskih vremena, preko razdoblja Prvog svetskog rata do današnjice.

"Alahove kćeri" su plod velike erudicije i opsežnih istraživanja pisca koja njegovom raskošnom talentu i pesnički nadahnutom jeziku daju punoću i živost, a čitaocu obilje saznanja o svetu islama, novijoj turskoj istoriji i kulturi, koje otkriva na sasvim nov način, u izmirenju između stvarnosti i fikcije, realnog i izmaštanog.

Ako se književno delo može porediti sa muzikom, onda je roman "Alahove kćeri" blizak polifonom pevanju, u kome se višeglasjem postiže potpuna harmonija.